Marahil, kung ihahambing sa text message ang mga dasal na natanggap ng Panginoon noong nakaraang Sabado, malamang ay walang tigil sa tunog o pagvibrate ang mobile phone Niya.
Sinamahan ko noong Sabadong iyon ang aking anak sa UP Integrated School (UPIS) upang kumuha ng entrance exam. Katulad ng napakaraming magulang ng araw na iyon, ako ay lubos na naniniwala sa kakayahan ng aking binatilyo.
Napakaraming magulang, akay-akay ang mas nakababatang supling, ang nagkumpulan sa bangketa, kalye, at maging sa harapan mismo ng eskuwelahan. Ang iba, mayroon pang bitbit na sanggol; kabilang na ako sa kanila. Lahat kami, iniwan ang mga gawain sa bahay man o sa trabaho upang hindi lamang magpakita ng suporta sa mga anak kundi ihatid sila sa sana’y magiging susunod nilang paaralan. Lahat, marahil ay nagbabakasakaling palarin ang anak na makapasok sa prestigious school na iyon.
Nang aking isa-isahin ang bawat mukha ng mga magulang, bakas sa kanila ang lalim ng pananampalataya sa kanilang mga supling. Higit pa sa tiwala at pag-asa, sila ay lubos na nananalig sa kakayahan at talino ng kanilang anak.
Bakit ko ba naman nasabi iyon? Sa daan-daan o marahil higit pa sa isang libong kumuha ng pagsusulit, tanging 15 lamang ang papalaring matatanggap.
Opo. 15 lamang sa lahat ng sumailalim sa entrance exam na iyon ang kukunin upang makapasok bilang grade 7 sa school year 2016-2017 sa UPIS.
Walang duda, umaapaw ang dasal sa itaas maging hanggang ngayon.
* Second son will be graduating from grade school, hopefully with honors, this March 20, 2016. I am somehow sad that he won’t be bringing home the Valedictorian medal as his class ranking tremendously dropped from first to fourth honors. Anyway, grades do not measure intelligence, as what we often hear. More important, though, are the friendship earned, values learned, and wisdom developed.
What makes a child gifted and talented may not always be good grades in school but a different way of looking at the world and learning.
– Charles Ernest Grassley, an American politician
